برای محمد چرم شیر؛ جوان شصت ساله - مجله یک کامپیوتر

این ها را حمید امجد می گوید. نمایشنامه نویس، کارگردان و پژوهشگر تئاتر و البته یکی از دوستان نزدیک محمد چرم شیر.

به گزارش خبرنگاران، هر که سر و کارش به نوعی با تئاتر باشد، حتما نام محمد چرم شیر را شنیده است، حتی اگر در کتابخانه اش نمایشنامه ای به قلم این نویسنده نداشته باشد، شاید بعضی از بی شمار آثارش را خوانده باشد و به احتمال خیلی قوی، شاهد اجرای بعضی از نمایشنامه هایش بوده است. محمد چرم شیر، شاعر صحنه ها، نویسنده ای حذف نشدنی از تئاتر ایران است. نمایشنامه نویسی که مسیح وار گویی به جای همه ما بی وقفه می خواند و می نویسد.

او 21 شهریور ماه 60 ساله می گردد و به همین انگیزه، از یار قدیمی اش حمید امجد خواستیم تا با جملاتی، ما را به جشن تولد چرم شیر، مهمان کند.

امجد و البته همسرش ژیلا اسماعیلیان مدیر انتشارات نیلا تصمیم داشتند جشنی برای تولد دوستشان ترتیب بدهند ولی کرونا چنین اجازه ای نداد و آنان نیز برنامه ای دیگر تدارک دیدند.

حمید امجد حرف های خود را این گونه ادامه می دهد: باور نمی کنم سه چهار دهه گذشته است از زمانی که برای اولین بار این نام را به عنوان یکی از امیدهای جوان نمایشنامه نویسی در ایران شنیدم و به تماشای آثاری از او نشستم که اغلب قواعد و عادات ذهنی تئاتر موجود را به هم می ریخت و در هر اثرش به دنبال آزمودن ساختاری تازه و شکل دادن به قالب هایی غیرمتعارف و تجربه نشده بود... آزمون هایی که بعضی به شکل دادنِ ساختارهای ماندگارتر منجر شد و بعضی نه؛ اما در نگاه او اساساً این مهم نبود که ساختاری ثابت و معیّن بسازد تا بگردد در همان قالب ماند و همان را تکرار کرد؛ برای او هربار گذر کردن از آزمون های قبلی، درهم ریختنِ الگوهای شکل پذیرفته و عادت شده، و مواجهه با سختی های قالبی نیازموده مهم تر از ماندن در یک ساختار و پایبندی به یک الگوی خاص بود. مثل یک خط شکن به گذر از ناامنیِ میدان های مین فکر می کرد و مسئله اش این نبود که همان جا بماند تا مسیرهای گگردده را خودش سامان بدهد و تکمیل کند. اطمینان داشت برای توقف در مسیرهای تازه ای که کشف می کرد و آباد کردنِ این زمین های تازه همواره کسانی از راه خواهند رسید، و او هرگز بهره بردن از مزایای کار در آرامش و سکونِ زمین های قبلاً کشف یا فتح شده یا مسیرهای کوبیده و هموارشده را به شور و شجاعت کشف عرصه های ناشناخته ترجیح نداد. او هنوز با همان سر پرشور و جویندگی شجاعانه می نویسد. و برای همین است که در شصتمین زادروزش هنوز می گردد او را نمایشنامه نویس جوان شمرد. می گویید نه؟ از جوان ترین شاگردانش بپرسید!

ژیلا اسماعیلیان نیز به همین مناسبت می گوید: دوست داشتیم به خاطر این روز خاص برنامه هایی جمعی و مراسمی با حضور علاقه مندان آثار محمد چرم شیر، دوستان و همکارانش، خوانندگان و بینندگان آثارش، شاگردانش، و اجراءکنندگان نمایشنامه هایش برگزار گردد. اما با ارزیابی شرایط موجود و شرایط خطرناک شیوع بیماری، به این نتیجه رسیدیم که امکانش نیست برنامه ای درخور برگزار گردد، و برنامه نارسا و نابسنده هم اجرا نشدنش بهتر است! پس اکتفا کردیم به تلاش برای انتشار چند کتاب تازه از او به مناسبت شصت ساله شدنش. اولین آن ها با نام شاهزاده اندوه مجموعه ای از چند نمایشنامه است که او بر مبنای آثاری از شکسپیر نوشته و به زودی منتشر می گردد، در پی آن هم آثار دیگری از جمله بازخوانی های نمایشی اش از آثار نویسندگان روس (چخوف، تولستوی، داستایوسکی) به تدریج عرضه خواهند شد.

محمد چرم شیر که از نوجوانی دست به قلم دارد، در کارنامه هنری خود نگارش آثاری همچون در مصر برف نمی بارد، شیش و بش، کبوتری ناگهان،می بوسمت و اشک، خواب بی وقت حوریه، آسمان روزهای برفی، شبانه، پایکوبی مادیان ها،حقایقی درباره یک ماهی مرده،پروانه و یوغ، می خواستم اسب باشم، باغبان مرگ، همه چیز می گذرد، تو نمی گذری و ... را به ثبت رسانده است.

هنرمندانی همچون علی رفیعی، آتیلا پسیانی، فرهاد مهندس پور، حسن معجونی، محمد عاقبتی و ... اجراهایی چشم نواز از آثار او را به صحنه برده اند و کمتر بازیگری را می توان یافت که نقشی از شخصیت های آثار او را جان نبخشیده باشد.

او همان اندازه که در کار نوشتن و خواندن، گشاده دست است، در آموزش هنرجویان و دانشجویان نیز صبر و حوصله ای بی مثال دارد.

گروه ساختمانی ابان